Η αισιοδοξία μας τραυματίζεται επανειλημμένα. .

Πού σ'έφερα μικρό μου; Σε έρημο; Σε τυφώνα;
Με ποια έρμα γερά στη γη θα γατζωθείς;


Με ποια φτερά-όχι Δαιδάλου- να σε οπλίσω,
να μη μου πέσεις;


Ποιας όασης-κι όχι αντικατοπρισμού πλάνη-το δρόμο να σου δείξω ;


Τρέμω , σε κρατώ σφιχτά. Ο δρόμος είναι ήδη ακαθόριστος.


Κι όταν μονάχο θα βαδίσεις;
Με συντροφιά την σύγχυση των καιρών, την άγνοια της αθωότητάς σου;..




Οι πυξίδες μας δε δείχνουν πια το Βορρά,
η Αλήθεια καθρεφτίζεται σε ραγισμένο καθρέφτη,
οι φωνές των συνειδήσεων ψιθυρίζουν στην οχλοβοή,
την ευζωία μας ταράζουν οι πυροβολισμοί της εμπάθειας,
η αισιοδοξία μας τραυματίζεται επανειλημμένα.




Θα αντέξεις; Οι ευχές μου στον ουρανό και ο αγώνας μου στη γη
προς τούτο συντείνουν : στην αυτάρκειά σου.
 
 
.