Illusion

                         

Αυτό το σώμα δεν είναι δικό μου,

δεν έχω εγώ δάχτυλα με αφύσικες κλίσεις

ούτε φλέβες να με διατρέχουν σαν ρίζες

ούτε δέρμα που να αποσυντίθεται κάθε τόσο σε λέπια

ούτε κόκκαλα που τρίβονται όπως η κιμωλία.

Εγώ μπορώ να τρέξω από δω ως τη θάλασσα

και τα πόδια μου να χτυπάνε στην πλάτη,  

τόσο γρήγορα,

μπορώ να σκαρφαλώσω σε αυτήν εκεί την μάντρα

άμα θέλω

και να κάνω ισορροπία

μπορώ να αφήσω τα μαλλιά μου ως τη μέση

να είμαι σαν εκείνες τις γυναίκες από τη Χαβάη,

να μείνω ξαπλωμένη στο χορτάρι όλο το απόγευμα

ή να πάω να σου φέρω τα ψώνια σου,

να σε βοηθήσω να περάσεις απέναντι

και να φάω τρία παγωτά με αμύγδαλα και σιρόπι

το ίδιο απόγευμα

επειδή θέλω.

Δεν καταλαβαίνω λοιπόν τι έχει γίνει εδώ τώρα

γιατί δε φεύγει αυτός ο πόνος 
και γιατί πατάω τη φούστα μου,

γιατί μου είναι τόσο δύσκολο να περπατήσω

σα να φορτώθηκα έναν άνθρωπο ακόμα.

Δεν είμαι εγώ εδώ μέσα

εκτός κι αν κάτι έγινε

και κουβαλάω στην πλάτη μου τον εαυτό μου