Ώρα να κατέβω και πάλι από τη σκηνή μου.
Από τη θέση αυτή θα ήθελα να ευχαριστήσω
τον Σκηνοθέτη για την εμπιστοσύνη,
τον ήλιο για την αμέριστη στήριξη,
τους συμπρωταγωνιστές για το καλό συνταίριασμα.
Οι θεατές βέβαια δε μας τίμησαν και σήμερα,
αρκούνται σε μια βιαστική ματιά
στις φωτογραφίες της εισόδου,
έτσι για να βεβαιωθούν πως όλα βαίνουν καλώς
και σπεύδουν
στις δικές τους σκηνές,
ως έντιμοι συνάδελφοι.
Όλα πήγαν καλά κι απόψε..
Μόνο τα σκηνικά μας έχουν μια κάποια αστάθεια,
σα χάρτινα τα λες πια,
κι έχω την έννοια να σφαλίσω τις χαραμάδες
γιατί ο άνεμος έρχεται.
Είναι σημαντικά τα σκηνικά για τη ροή του έργου,
βαραίνουν βλέπεις σε κόστος και αξία
και δίχως αυτά οι ρόλοι συρρικνώνονται ή καταργούνται.
Παλιά αναρωτιόμουν αν το εγώ χωράει ακέραιο στους ρόλους. Πόσο τραγική υπόνοια!
Τώρα αναρωτιέμαι αν το εγώ προϋπάρχει του σχήματος
κι αν η υπόσταση είναι ανεξάρτητη του πλαισίου.
Κι αν το έργο κατέβει;
Κι αν οι ρόλοι χαθούν;
Κι αν τα σχήματα εξαφανιστούν,
τι θα απογίνουν τα πρόσωπα;
-Είναι απλό , ακούγεται κατευναστική η φωνή
του φροντιστή σκηνής.
Θα πάμε αλλού, να ανεβάσουμε άλλο έργο.
Η δυνατότητα πάντα θα ξεπερνάει το παρόν.
Ώσπου να πέσει οριστικά η αυλαία..
