Ο κύριος Αριστοτέλης

Μπήκε σκυφτός, αργόσυρτα, μ' ένα μπαστούνι ορίζοντας τη θέληση.
Παρουσιαστικό ευγενικό, προσεγμένο -πάντα κοστούμι και γραβάτα-άρχοντας των καιρών του και των δικών μας.Και είναι τόσο νοσταλγικό το καπέλο όταν το κρατούν μαλακά, τρεμάμενα δάχτυλα..


-Καλημέρα κύριε Αριστοτέλη! Καθίστε παρακαλώ, έρχομαι.


Δε θέλω να στέκεται, αγχώνομαι, η αίσθηση της ισορροπίας τον έχει σχεδόν εγκαταλείψει και εκείνος ισορροπεί απλά επειδή πιστεύει πως μπορεί.


Εγχείρηση καταρράκτη. Μάλιστα.
Μετεγχειρητική αγωγή: κολλύρια τρία. Ωραία.
Δοσολογία: Ανά τετράωρο, ανά πεντάωρο και ανά δίωρο αντιστοίχως, με μεσοδιάστημα τετάρτου όταν συμπίπτουν. Υπέροχα.


Σημειώνω τις αντίστοιχες ώρες στα κουτάκια πολύ αναλυτικά με μεγάλα γράμματα. Ο κουρασμένος εγκέφαλος προσπαθεί να ξεδιαλύνει, να συγκρατήσει, να πετάξει πάνω από τα νέφη των ογδόντα τεσσάρων ετών στον καθαρό ουρανό της διαύγειας. Ο εγκέφαλος προσπαθεί. Αλλά ο οφθαλμός ...


Έφερε τα κολλύρια διαδοχικά σε απόσταση 5 εκατοστών από τα μάτια προσπαθώντας να διαβάσει... μα πώς να διαβάσει ο χειρουργημένος οφθαλμός? Και γιατί αρνείται να βοηθήσει την κατάσταση ο "υγιής"? Ανησυχώ..

-Δεν έχετε κάποιον στο σπίτι να σας βοηθήσει , να σας λέει ποιο κολλύριο πρέπει να βάλετε και ποια ώρα? ματαίως ερωτώντας εγώ, προγνωρίζοντας την απάντηση, αφελώς ελπίζοντας σε μια αναπάντεχη αλλαγή.


-Όχι δυστυχώς, είπε απαλά, παλεύοντας με τα κολλύρια και την μοίρα.
-Πρώτα αυτό, μουρμούρισε, μετά αυτό .. μετά .. εκείνο -όχι αυτό πάλι ..
και το κουτάκι με το κολλύριο ξέφυγε απ' τα τρεμάμενα δάχτυλα και βούτηξε στο κενό απελπισμένο.


-Όχι κύριε Αριστοτέλη, αφού σας τα γράφω αναλυτικά.. Ας βάλουμε εδώ την πρώτη δόση, είπα αποφασιστικά, δίνοντας την δική μου μάχη κατά του πεπρωμένου. Κάθισε υπάκουα, ένα μικρό ογδοντάχρονο παιδί. Άψογα.




-Εντάξει κύριε Αριστοτέλη μου, βάλαμε το πρώτο. Τώρα που θα πάτε σπίτι θα βάλετε από το μπλε κουτάκι που γράφει Νο 2 και μετά από ένα τέταρτο αυτό με τις πράσινες γραμμούλες που γράφει Νο3.


-Α ναι! είπε πιάνοντας αυτό με τις πράσινες γραμμούλες. Αυτό όμως το βάλαμε τώρα… ή δεν το βάλαμε?.. όχι το βάλαμε! τι γράφει? .. χμ .. ναι, ναι το βάλαμε.

Απόγνωση .Νιώθεις ανήμπορος τέτοιες στιγμές.
Σκέφτηκα την υιοθεσία.
-Θυμίστε μου, μένετε μακριά ? ρώτησα αθώα (είμαστε τέσσερις στο φαρμακείο, θα πηγαίνει κάποια από εμάς να του βάζει τα κολλύρια.Θέλω λύση)


Διάβασε τον τόνο της φωνής μου και έπιασε στον αέρα την αόριστη πρόταση.


-Όχι, όχι δεν θέλω να σας βάλω σε κόπο, αλίμονο!

- Μα.. νομίζω ότι θα χρειαστείτε βοήθεια!

Συλλογίστηκε για μια στιγμή.

-Μήπως.. θα μπορούσα, αν δεν σας ενοχλώ, να έρχομαι εδώ να μου τα βάζετε?

-Ανα δίωρο? να κάνετε τόσες βόλτες πέρα δώθε??

-Δεν έχω πρόβλημα σε αυτό.

Τι να πω?

-Σύμφωνοι!



Και ήρθε ξανά και ξανά εκείνη την ημέρα, όπως και την επόμενη ο ηλικιωμένος καθηγητής , εύθραυστος αλλά αξιοπρεπής– μετέπειτα κάποιος γείτονας προθυμοποιήθηκε να τον βοηθήσει.




Η θεραπεία πήγε καλά. Ήταν μια έντιμη νίκη. Χαίρομαι όποτε τον βλέπω να έρχεται, σέρνοντας -έστω- τα αργά βήματα της θέλησης.

Ο αξιαγάπητος μου και μοναχικός κύριος Αριστοτέλης..