Τετάρτη 27 Ιουλίου 2016

Η βροχή



Αυτή είναι η δική μου τσάντα; Πολύ ωραία, ευχαριστώ, όχι δεν πάω μακριά, θα έρθει η κόρη μου με το αυτοκίνητο όπου να’ ναι, έχουμε μιλήσει. Θα χρειαστώ μόνο λίγη βοήθεια με το πορτοφόλι, ωραία, έτσι, με δυσκολεύει το αριστερό χέρι λόγω του ώμου, θυμάστε το πρόβλημά μου, όποτε αλλάζει ο καιρός δε μ’ αφήνει σε ησυχία. Μπα, τίποτα δεν έκαναν οι ενέσεις, αυτό είχε ξεκινήσει από τότε που ήμουν στην υπηρεσία ακόμη, είκοσι χρόνια πριν. Πολλές ώρες, ατέλειωτες ώρες, όλα στο χέρι, αναφορές, εγκύκλιοι, αντίγραφα, καταστάσεις προσωπικού, τι τα θέλετε, υπερφόρτωση, όταν φθαρούν τα γρανάζια η μηχανή αγκομαχά.

Αυτά τι είναι; Α, τα ρέστα μου, ευχαριστώ. Έπιασε έξω τελικά ε; Φαινόταν από νωρίς ότι το πήγαινε για βροχή, ο ώμος μου δεν αστειευόταν, με το που σηκώθηκα είπα σήμερα θα βρέξει πολύ γιατί ο ώμος δίνει τις σουβλιές του, εκτός από αυτό όμως δεν έχω κάποιο άλλο πρόβλημα, δόξα τω Θεώ, βλέπω τους άλλους στην ηλικία μου, κάθονται όλη μέρα στο καφενείο, σκουριάζουν τα πόδια, το μυαλό, άντε να κάνουν πέντε βήματα μετά. Είμαι πιασμένος σου λέει. Μα έλα να περπατήσουμε βρε αδελφέ, να δυναμώσει το σώμα σου, να κινηθεί το αίμα, πώς περιμένεις να διατηρηθείς σε καλή κατάσταση χωρίς λίγη άσκηση, εγώ τα προσέχω αυτά, κάθε πρωί περπατάω, κάνω και μερικές ασκήσεις και γι’ αυτό κρατιέμαι έτσι κι ας έχω πατήσει, πόσο νομίζετε; Τα ογδόντα τρία. 

Μόνο σήμερα δεν πήγα που είδα τα σύννεφα, το έδειχνε από το πρωί ότι θα’ βρεχε και ο ώμος έδινε σουβλιές. Να, έπιασε κιόλας. Σας πλήρωσα; Α, ναι, μου δώσατε και ρέστα. Έχετε γράψει επάνω τη δοσολογία; Ωραία, ναι, όπως το παίρνω, θα το κοιτάξει και η κόρη μου, πάντως δε βλέπω το αυτοκίνητο, μάλλον θα κάνει γύρους. Να καθίσω λίγο πάλι σ’ αυτήν την καρέκλα, από εδώ βλέπω πολύ καλά έξω, να έχω το νου μου μόλις έρθει.

Να δείτε πού θα πάει τώρα, όχι στη Γενεύη, όχι, κάπου πιο βόρεια, μου διαφεύγει αυτήν την στιγμή, μάλλον Βρυξέλλες, σε ένα πολύ μεγάλο συνέδριο, ναι, βέβαια, θα μιλήσει κι αυτή τη φορά, μα δεν κάνει και τίποτα άλλο αυτή η κοπέλα, όλο διαβάζει και μιλάει. Και ταξιδεύει.

Ασφαλώς είναι σπουδαίο, είμαι περήφανος, είναι χαρά να βλέπεις το παιδί σου να προοδεύει κι αυτό που κάνει είναι σημαντικό, αλλά στις μέρες μας δεν είναι για πολλά ταξίδια η κατάσταση μ’ όλα αυτά που γίνονται, δε συμφωνείτε; Γιατί η κούραση; Τα ξενύχτια; Δεν τρώει και πολύ, από μικρή δεν έτρωγε, όλο στο πόδι, πόσο μάλλον τώρα, έρευνα και έρευνα και μελέτες με την ομάδα της. Σύμφωνοι, το Αλτσχάιμερ δεν αστειεύεται, έχει γίνει πια η μάστιγα της εποχής μας, αλλά εμένα με ενδιαφέρει να προσέχει τον εαυτό της πρώτα. Τρέχει και για μένα κι όλο ανησυχεί και μου τηλεφωνεί κάθε τόσο, μια χαρά είμαι της λέω, τον εαυτό σου κοίτα, μια χαρά είμαι εδώ και στην Αθήνα δεν έρχομαι να μείνω, αυτό μας έλειπε. Σας καθυστερώ τώρα; Α, εντάξει, αφού δεν έχει κόσμο έτσι κι αλλιώς. Η τσάντα μου είναι αυτή έτσι; Αυτό το κουτί; Ναι, αυτό που παίρνω, ένα το βράδυ γράφει, το διαβάζω μια χαρά, από όραση καλά πάμε, καλά κρατιόμαστε.

Προχθές έβλεπα μια παλιά γνωστή μου στο δρόμο, την κρατούσε μια γυναίκα από το χέρι και την πήγαινε, έτσι, με τις παντόφλες, για καλό την έβγαλε έξω βέβαια, καταλαβαίνετε, να πάρει αέρα, μόνο που εκείνη κοιτούσε μπροστά και πουθενά, σαν ο αέρας να τη διαπερνούσε, καθόμασταν σε διπλανά θρανία κάποτε, φυσικά ερωτευμένος μαζί της γιατί δε γίνεται να μην είσαι ερωτευμένος με το ξανθό κορίτσι της τάξης, πάνω από εβδομήντα χρόνια πριν, για σκεφτείτε, καλημέρα της είπα, καλημέρα, μου απάντησε η γυναίκα που την κρατούσε από το χέρι, μικροκαμωμένη και αδύνατη όπως τότε, πόσο βάρος έχουν εβδομήντα χρόνια, ίσως κανένα καμιά φορά.


Μα πού είναι η κόρη μου, μου κάνει εντύπωση, δεν αργεί ποτέ στα ραντεβού της, από μικρή έτσι και φτάναμε σχολείο και είχε χτυπήσει το κουδούνι δεν έμπαινε στην τάξη. Είχε πάει τις προάλλες έξω σε συνέδριο, μιλούσε πάλι, πολύ κουράζεται αυτό το κορίτσι, έτσι είναι όμως αν είσαι νευρολόγος και ερευνητής ταυτόχρονα, δίνεις μάχη με το χρόνο. Λοιπόν σας χαιρετώ, θα πάω να σταθώ εκεί στην πόρτα, να έχω το νου μου. Δεν ξέρω πραγματικά γιατί έχει αργήσει τόσο, ίσως περιμένει να σταματήσει η βροχή.





Ελένη Στελλάτου


(Το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας)