Καθώς αναρωτιόμουν για το αν η ζωή μπορεί ακόμα να μας εκπλήξει, θυμήθηκα ένα περιστατικό που έλαβε χώρα ένα μεσημέρι εφημερίας, αρχές καλοκαιριού..
Ένας μικρούλης, που οι γονείς του ησύχαζαν στο διπλανό καφέ, άρχισε να μπαινοβγαίνει στο φαρμακείο τεστάροντας τις αντοχές της αυτόματης ηλεκτρικής πόρτας.
''- 'Ελα να καθίσεις εδώ καλύτερα'', τον προσκάλεσα στην παιδική γωνιά.
Ο μικρούλης πλησίασε διερευνητικά το τραπεζάκι και κοίταξε τους μαρκαδόρους.
''-Να, έχει και λευκά χαρτιά για να ζωγραφίσεις'', είπα φιλικά.
Ο νεαρούλης-θα΄ταν δε θα'ταν τριών χρονών- κάθισε στο σκαμπό και απορροφήθηκε μεμιάς, αφού η ζωγραφική βλέπεις, είναι από τα αγαπημένα χόμπι των παιδιών.
Είναι πάντα ενδιαφέρουσα έως συγκινητική η προσήλωση ενός παιδιού στο έργο του. Και τούτος εδώ , ο μικρούλης δημιουργός, αφού άνοιξε τα καπάκια από όλους τους μαρκαδόρους βάλθηκε να γεμίζει τα λευκά χαρτιά με γρήγορες , εμπνευσμένες μολυβιές.
Χρώματα πληθωρικά, σχέδια απροσδόκητα, μοτίβα απίθανα, εκφράσεις μιας έντονης φαντασίας, ελεύθερης από τις νόρμες της ενήλικης σοφίας μας, ατίθαση, γοητευτική, εκρηκτική, όπως οφείλει να είναι η νέα ζωή.
Τα χαρτιά διαδέχονταν το ένα το άλλο μισοτελειωμένα, καθώς οι επιτακτικές νέες εμπνεύσεις απαιτούσαν να αποτυπωθούν εδώ και τώρα , να πάρουν υπόσταση, να δραπετεύσουν από αυτό το γεμάτο δημιουργική ένταση μυαλουδάκι. Τα χέρια δούλευαν ασταμάτητα, το κεφάλι σκυμμένο , απορροφημένο να γεννά ιδέες, να δοκιμάζει, να ελέγχει, να ξαναρχίζει από το μηδέν. Απολάμβανα τις στιγμές..
Ξαφνικά ο μικρός σηκώθηκε όρθιος. Το χέρι έμεινε μετέωρο, το βλέμμα προσηλώθηκε στο τελευταίο λευκό χαρτί που είχε απομείνει μπροστά του. Κάτι είχε σταματήσει το δημιουργικό οίστρο. Ένας μαρκαδόρος κύλησε από το τραπεζάκι και έπεσε στο πάτωμα. Φαινόταν πως μια σοβαρή έννοια κυρίεψε τη μικρή του ύπαρξη . Σοβαρός , απορροφημένος, συγκεντρωμένος τόσο που έσφιξε τα χείλη του , έμεινε ακίνητος σαν άγαλμα μερικά δευτερόλεπτα.
Αυτό ήταν λοιπόν; Μια αυστηρή αυτοκριτική μπροστά στο τελευταίο λευκό χαρτί; Οι νέες ιδέες που εκρήγνυνταν στο μικρό μυαλουδάκι ή μήπως το τέλος της έμπνευσης;
Ο μικρός στράφηκε και με κοίταξε.
Το πρόσωπό του ηρέμησε, χαλάρωσε
και με αυτό το καθαρό βλέμμα ,
το άφοβο
των μικρών παιδιών,
καταπατώντας χαριτωμένα τη βαρετή,
προβλέψιμη ακολουθία
της ενήλικης λογικής μας
αναφώνησε
με έναν τόνο σχεδόν θριαμβευτικό:
''- Έκανα κακά!!......''
Ένας μικρούλης, που οι γονείς του ησύχαζαν στο διπλανό καφέ, άρχισε να μπαινοβγαίνει στο φαρμακείο τεστάροντας τις αντοχές της αυτόματης ηλεκτρικής πόρτας.
''- 'Ελα να καθίσεις εδώ καλύτερα'', τον προσκάλεσα στην παιδική γωνιά.
Ο μικρούλης πλησίασε διερευνητικά το τραπεζάκι και κοίταξε τους μαρκαδόρους.
''-Να, έχει και λευκά χαρτιά για να ζωγραφίσεις'', είπα φιλικά.
Ο νεαρούλης-θα΄ταν δε θα'ταν τριών χρονών- κάθισε στο σκαμπό και απορροφήθηκε μεμιάς, αφού η ζωγραφική βλέπεις, είναι από τα αγαπημένα χόμπι των παιδιών.
Είναι πάντα ενδιαφέρουσα έως συγκινητική η προσήλωση ενός παιδιού στο έργο του. Και τούτος εδώ , ο μικρούλης δημιουργός, αφού άνοιξε τα καπάκια από όλους τους μαρκαδόρους βάλθηκε να γεμίζει τα λευκά χαρτιά με γρήγορες , εμπνευσμένες μολυβιές.
Χρώματα πληθωρικά, σχέδια απροσδόκητα, μοτίβα απίθανα, εκφράσεις μιας έντονης φαντασίας, ελεύθερης από τις νόρμες της ενήλικης σοφίας μας, ατίθαση, γοητευτική, εκρηκτική, όπως οφείλει να είναι η νέα ζωή.
Τα χαρτιά διαδέχονταν το ένα το άλλο μισοτελειωμένα, καθώς οι επιτακτικές νέες εμπνεύσεις απαιτούσαν να αποτυπωθούν εδώ και τώρα , να πάρουν υπόσταση, να δραπετεύσουν από αυτό το γεμάτο δημιουργική ένταση μυαλουδάκι. Τα χέρια δούλευαν ασταμάτητα, το κεφάλι σκυμμένο , απορροφημένο να γεννά ιδέες, να δοκιμάζει, να ελέγχει, να ξαναρχίζει από το μηδέν. Απολάμβανα τις στιγμές..
Ξαφνικά ο μικρός σηκώθηκε όρθιος. Το χέρι έμεινε μετέωρο, το βλέμμα προσηλώθηκε στο τελευταίο λευκό χαρτί που είχε απομείνει μπροστά του. Κάτι είχε σταματήσει το δημιουργικό οίστρο. Ένας μαρκαδόρος κύλησε από το τραπεζάκι και έπεσε στο πάτωμα. Φαινόταν πως μια σοβαρή έννοια κυρίεψε τη μικρή του ύπαρξη . Σοβαρός , απορροφημένος, συγκεντρωμένος τόσο που έσφιξε τα χείλη του , έμεινε ακίνητος σαν άγαλμα μερικά δευτερόλεπτα.
Αυτό ήταν λοιπόν; Μια αυστηρή αυτοκριτική μπροστά στο τελευταίο λευκό χαρτί; Οι νέες ιδέες που εκρήγνυνταν στο μικρό μυαλουδάκι ή μήπως το τέλος της έμπνευσης;
Ο μικρός στράφηκε και με κοίταξε.
Το πρόσωπό του ηρέμησε, χαλάρωσε
και με αυτό το καθαρό βλέμμα ,
το άφοβο
των μικρών παιδιών,
καταπατώντας χαριτωμένα τη βαρετή,
προβλέψιμη ακολουθία
της ενήλικης λογικής μας
αναφώνησε
με έναν τόνο σχεδόν θριαμβευτικό:
''- Έκανα κακά!!......''
