Η Πασχαλιά.

Ήταν η εβδομάδα των Ρώσων τουριστών.Η ροδοκόκκινη, μεσόκοπη κυρία μπήκε χαιρετώντας στα ρώσικα, χρωματίζοντας για πάντα εκείνο το ζεστό, μαγιάτικο απόγευμα.

Προσήλωσα ταχέως το βλέμμα στην οθόνη του laptop, καταπνίγοντας με επιτυχία ένα ανεπαίσθητο μειδίαμα..

Πλησίασε αργά, κοιτώντας διερευνητικά τα ράφια των καλλυντικών . Ήμουν μόνη πίσω από τον πάγκο, τα κορίτσια δεν είχαν έλθει ακόμα.
Ρώτησα ευγενικά: ''May I help you?''
Κούνησε βιαστικά το κεφάλι σαν να έλεγε αόριστα ότι προτιμούσε να ψάξει μόνη της. 

Την κοίταξα διακριτικά.


Θαρρείς μια πασχαλιά σεργιανούσε στο φαρμακείο. Κοστούμι λινό , μωβ, όχι λιλά , όχι βιολετί, όχι το σκούρο μελιτζανί που στοιχειώνει τις βιτρίνες και τις μέρες μας, αλλά ένα έντονο μωβ που ,πέντε χρόνια πριν ,ήταν το ίδιο αναπάντεχο με έναν κοστουμαρισμένο διευθύνοντα σύμβουλο με all star παπούτσια.

Τα παπούτσια της μωβ,
το παντελόνι μωβ,
το σακάκι μωβ,
το πουκάμισο λευκό με μωβ και κίτρινα ανθάκια,
η τσάντα μωβ,
το ρολόι μωβ.
Το χρώμα σε συμφωνία και σε αποθέωση..



Αγόρασε μερικά σαπούνια λεβάντας, χαιρέτησε με σπασμένα αγγλικά , γύρισε την πλάτη και προχώρησε προς την έξοδο, προς το λαμπερό φως του μαγιάτικου ήλιου.

Τη θυμάμαι ακόμα καθώς απομακρυνόταν, σαν την ανάσα μιας μεσόκοπης άνοιξης, υπέροχη, ιδιαίτερη, ανεπανάληπτη.


Αποχαιρετώντας την σιωπηλά ,
 άφησα το βλέμμα μου να σταθεί στο πλέον αξιοπρόσεκτο σημείο της παρουσίας της,
σ'αυτό που τόσην ώρα δοκίμαζε την αυτοκυριαρχία μου και που καταφερε τελικά να γεννήσει τώρα
ένα καλοπροαίρετο μειδίαμα:
Στα κοντά,
καλοχτενισμένα ,
βαμμένα μωβ μαλλιά της!..