Ιστορίες ελληνικού φιλότιμου..

Κάτι σχολίασε επαινετικά πριν λίγες μέρες ο πρόεδρος Obama, περί του ξακουστού ελληνικού φιλότιμου. Απόρησα. Περί ποίου φιλότιμου ομιλούμε;Περί του ''υπεράνω όλων.. εγώ!'' ή περί του ''έχει χρήμα η υπόθεση, ας φάμε..'' ;

Λίγο πριν αποφανθώ απαισιόδοξα περί της εκλείψεως του πλέον χαρακτηριστικού ιδιώματος της ελληνικής φυλής, θυμήθηκα κάποια περιστατικά που διαδραματίστηκαν φέτος στο φαρμακείο, μέρες Πρωτοχρονιάς.

Στα πλαίσια της καθιερωμένης πλέον Χριστουγεννιάτικης , φιλανθρωπικής διάθεσης, τοποθετήσαμε στον πάγκο του φαρμακείου ένα διάφανο κουτί δωρεών , υπέρ του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού.

Η ενέργεια πήγε καλά. Αρκετοί πελάτες έριχναν από τα ρέστα τους, χωρίς να ρωτούν σε ποιον απευθυνόταν η δωρεά, καθησυχασμένοι ότι έπρατταν τα δέοντα, ήσυχοι ότι εμείς θα φροντίζαμε τα περαιτέρω- όπως και έγινε και γι'αυτό ασφαλώς είμαστε προς όλους ευγνώμονες. Αλλά οι πλέον αυθεντικές προσφορές εντοπίστηκαν αλλού..

Παραμονή Πρωτοχρονιάς και οι παρέες μπαινόβγαιναν για τα κάλαντα- πρέπει να πέρασαν πάνω από 200 παιδιά εκείνη τη μέρα! Δυο μπόμπιρες πρόσεξαν το διάφανο κουτί με τα κέρματα.

-Τι είναι αυτό;

-Είναι για τα φτωχά παιδάκια, ενημέρωσα εν συντομία.

-Να τα πάρουμε εμείς;Κι εμείς φτωχοί είμαστε! απάντησαν αμέσως κοροϊδευτικά και απομακρύνθηκαν χαχανίζοντας , με τον μποναμά στην τσέπη.

''Αφελές , παιδικό θράσος'' σκέφτηκα.  

Λίγες ώρες και πολλές παρέες παιδιών αργότερα, μπήκε ένας μικρός μόνος του.

-Να τα πω;

-Να τα πεις! απαντήσαμε για εβδομηκοστή φορά.

Τα'πε, πήρε το ευρώ του και όπως το πήρε, το'ριξε κατ'ευθείαν στο διάφανο κουτί κι έφυγε.

Μείναμε άναυδοι. Ούτε ρώτησε , ούτε το πολυσκέφτηκε , απλά με μια αυθόρμητη κίνηση πρόσφερε όλο του τον κόπο.Τι χτυπητή διαφορά!

Κι αν εμείς οι μεγάλοι προσφέρουμε καμιά φορά και λίγο από συνήθεια ή επειδή ψιλοντρεπόμαστε το γνωστό μας καταστηματάρχη ή επειδή θέλουμε να νιώσουμε καλύτερα, αυτός ο μικρούλης- που σίγουρα είχε εμπεδώσει κάποιο καλό παράδειγμα γονέων, για να ξέρει τι σημαίνει ένα διάφανο κουτί-

έπραξε απόλυτα φυσικά, χωρίς καμια επιτήδευση.

Τι φιλότιμο, πηγαίο και γνήσιο, πραγματική νότα ελπίδας που εξισορροπούσε την ''Να τα πάρουμε εμείς;'' πικρή εντύπωση των δύο προηγούμενων αγοριών..

  ...................................................

Σε τρεις μέρες πέρασε η επτάχρονη Αγγελικούλα με τον παππού της.

-Παππού, τι είναι αυτό το κουτί;

Ο παππούς με τα γκρίζα μουστάκια, που ήρθε να ζητήσει δανεικό ένα φάρμακο αξίας 4 ευρώ, έριξε μια καχύποπτη ματιά στο αναρτημένο , ενημερωτικό φυλλάδιο και απάντησε στεγνά:

-Για να ρίχνεις χρήματα.

Η Αγγελικούλα ξαναρώτησε:

-Για ποιον είναι;

Ο παππούς συνοφρυώθηκε ανεπαίσθητα. Ανέλαβα τις εξηγήσεις.

-Είναι για φτωχές μανούλες που χρειάζονται χρήματα για να κρατήσουν και να μεγαλώσουν τα μωρά τους.

Η Αγγελικούλα έμεινε σκεπτική.

-Παππού, εμείς θα ρίξουμε;

-Έχεις λεφτά να ρίξεις; Εγώ δεν έχω, απάντησε μάλλον απότομα ο ηλικιωμένος άνδρας και τα γκρίζα μουστάκια τρεμόπαιξαν ενοχλημένα (άραγε από τη μικρή εγγονή ή από εμάς; Ίσως και από τις φτωχές μανούλες..)

Η μικρή Αγγελική έψαξε με αφέλεια στις τσεπούλες  της και χαρούμενη αναφώνησε:

-Να βρήκα, πενήντα λεπτά! Να τα ρίξω παππού;

-Ε, ρίξτα πια, μ'έσκασες! Πάμε , γεια σας, καλή χρονιά.

Μια ικανοποιημένη μικρούλα κι ένας δυσαρεστημένος παππούς απομακρύνθηκαν βιαστικά. Το διάφανο κουτί δε μου φαινόταν πια μισοάδειο αλλά μισογεμάτο.

Το φιλότιμο εν τη γενέσει του..Λες να τα καταφέρουμε; Θα δείξει..

Ευτυχώς πάντως που είχαμε, στην αρχή της δύσκολης αυτής χρονιάς, αυτά τα .. κρούσματα φιλότιμου.

Ήταν παρήγορο.

Είναι ενθαρρυντικό.

Μπορεί, κάποια στιγμή, να αποδειχθεί ανατρεπτικό..

.