Κυριακή 25 Ιουλίου 2010
Η αισιοδοξία μας τραυματίζεται επανειλημμένα. .
Πού σ'έφερα μικρό μου; Σε έρημο; Σε τυφώνα;
Με ποια έρμα γερά στη γη θα γατζωθείς;
Με ποια φτερά-όχι Δαιδάλου- να σε οπλίσω,
να μη μου πέσεις;
Ποιας όασης-κι όχι αντικατοπρισμού πλάνη-το δρόμο να σου δείξω ;
Τρέμω , σε κρατώ σφιχτά. Ο δρόμος είναι ήδη ακαθόριστος.
Κι όταν μονάχο θα βαδίσεις;
Με συντροφιά την σύγχυση των καιρών, την άγνοια της αθωότητάς σου;..
Οι πυξίδες μας δε δείχνουν πια το Βορρά,
η Αλήθεια καθρεφτίζεται σε ραγισμένο καθρέφτη,
οι φωνές των συνειδήσεων ψιθυρίζουν στην οχλοβοή,
την ευζωία μας ταράζουν οι πυροβολισμοί της εμπάθειας,
η αισιοδοξία μας τραυματίζεται επανειλημμένα.
Θα αντέξεις; Οι ευχές μου στον ουρανό και ο αγώνας μου στη γη
προς τούτο συντείνουν : στην αυτάρκειά σου.
.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Πολύ ωραίο το ποίημά σου,Ελένη.Συμπυκνώνει την αγωνία μιας μάννας σήμερα.Κάτι ανάλογο έχει γράψει και ο ποιητής μας Κ.Βάρναλης ΄΄ΠΟΝΟΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ΄΄.΄΄Πού να σε κρύψω γιόκα μου,σε ποια κορφή ερημική ... να μη σε φτάνουν οι κακοί...΄΄
Και ο ουρανός θα ακούσει..
Δημοσίευση σχολίου