Η κυρία Αλίκη

.


Ήταν ένα, παρόμοιο με το σημερινό, βροχερό απόγευμα, κάποια χρόνια πριν.
-Καλησπέρα σας, ένα κουτάκι Depon παρακαλώ..
Το μπλε παλτό της ηλικιωμένης κυρίας ήταν ελαφρά μουσκεμένο. Της πρότεινα να καθίσει λίγο, ώσπου να περάσει η μπόρα.
-Ευχαριστώ-πάντα αφηρημένη ξέχασα την ομπρέλα μου-αλλά μένω πολύ κοντά , μόλις μετακόμισα!

Έτσι γνωρίσαμε την κυρία Αλίκη, μια δασκάλα πιάνου της παλιάς Αθήνας που καθώς δεν είχε οικογένεια αποφάσισε να κάνει τον τόπο διακοπών της, τη μικρή μας πόλη, μόνιμη κατοικία.
Πάντα ευγενική, πάντα χαμογελαστή σαν παιδί,
με καλοχτενισμένα λευκά μαλλιά και ήσυχη , μελωδική φωνή ήταν από τους ανθρώπους που αμέσως συμπαθείς.

Καθώς είχε νοικιάσει ένα μικρό διαμέρισμα στη διπλανή πολυκατοικία, περνούσε τακτικά από το φαρμακείο - μόνη εδώ, την ευχαριστούσε η σύντομη κουβεντούλα μας, όπως και εμάς η ζεστασιά και η αμεσότητά της.
-Καλή σας μέρα κυρία Ελένη, ακουγόταν κάθε τόσο η ήσυχη , μελωδική φωνή, πότε για να ζητήσει κάποιο φάρμακο, πότε για μια μέτρηση πίεσης, πότε απλά για να μας πει 'καλημέρα'.

Πέρασε καιρός έτσι. Τον περασμένο Οκτώβρη τη χάσαμε. Σκέφτηκα μήπως είχε επισκεφθεί συγγενείς σε άλλη πόλη. Ένα απόγευμα πέρασε η σπιτονοικοκυρά της-ζούσε κι αυτή στη διπλανή πολυκατοικία.
-Τα μάθατε για την κυρα-Αλίκη; Μπήκε εκτάκτως σε νοσοκομείο στην Αθήνα, νομίζω στην εντατική.
-Μα πώς, έτσι ξαφνικά; και θυμήθηκα πως, πέρα από ήπια υπέρταση, δεν είχε κάποιο άλλο σοβαρό πρόβλημα υγείας.
-Ναι η καημένη, η παλιοαρρώστια βλέπεις δεν σε προειδοποιεί..Έχετε οινόπνευμα σε μικρή συσκευασία;

Λυπήθηκα. Πολύ άσχημα τα νέα. Και μάλλον ανησυχητική η πρόγνωση. Ποιος ξέρει αν θα τη ξαναβλέπαμε..

Μετά από τρεις εβδομάδες η σπιτονοικοκυρά ξαναπέρασε.
-Τα μάθατε κορίτσια; Πάει η Αλίκη, Θεός σχωρέστην.. Ήρθαν χτες κάποιοι μεταφορείς και πήραν όλα της τα πράγματα. Νοικιάζω το διαμέρισμα , έχετέ το υπόψιν..

Τόσο απλά. Έφυγε για πάντα λοιπόν η κυρία Αλίκη. Αθόρυβα, όπως είχε ζήσει. Νομίζω κάποια Κυριακή της άναψα ένα κεράκι..



Οι μήνες πέρασαν, το καλοκαίρι έφτασε , μαζί και οι παραθεριστές. Η δουλειά αυξήθηκε, δεκάδες κόσμου περνούσαν καθημερινά.
Μόλις είχα τελειώσει με μέτρηση πίεσης συνεχόμενα σε τρεις πελάτες , όταν μια κυρία με γυαλιά ηλίου στάθηκε δίπλα μου.
- Καλημέρα! Για πίεση περιμένετε; ρώτησα βιαστικά, σίγουρη για το 'ναι'.
-..Κυρία Ελένη καλημέρα, δε με θυμάστε; και μια φωνή ήσυχα μελωδική με καθήλωσε, απόκοσμη, απροσδόκητα γνώριμη- σκίζοντας  τρομακτικά το πέπλο του οριστικού, ανατρέποντας το μοιραίο, ανασύροντας την απίστευτη ερώτηση:
-Κυ..κυρία Αλίκη..Εσείς είστε;
-Ναι, ναι, εγώ! και γέλασε καλοκάγαθα, βγάζοντας τα μαύρα γυαλιά.

Τι απροσδόκητη έκπληξη!

Στεκόταν εκεί μπροστά μου , με κοντά κουρεμένα τα λευκά της μαλλιά, απτή, ζωντανή, έχοντας επιστρέψει από το μοιραίο ταξίδι που η ανθρώπινη επιπολαιότητα την είχε στείλει πρόωρα να κάνει.
-Μας είπαν πως.. πόσο χαίρομαι, πόσο ΧΑΙΡΟΜΑΙ που σας ξαναβλέπω! και η τετριμμένη πρόταση αυτή τη φορά βρήκε ακέραιο το νόημά της.
Αγκαλιαστήκαμε με χαρά, όπως θα υποδεχόμουν τη γιαγιά μου αν επέστρεφε από το αμετάκλητο..

-Με είχε πάρει η ανιψιά μου στο σπίτι της το χειμώνα, χρειαζόμουν κάποιον άνθρωπο για τις χημειοθεραπείες.. Τώρα είμαι καλά και ήρθα για το καλοκαίρι!Νοίκιασα άλλο διαμέρισμα.. εξήγησε γελώντας η κυρία Αλίκη.
Κοίταξα  τις κοπέλες, μια γενική ευθυμία χόρευε στο φαρμακείο.

Ως βίωμα επιστροφής -εικονικής ασφαλώς - από την αντίπερα όχθη ήταν μοναδικό.

Περνούσε συχνά να μας καλημερίσει πηγαίνοντας για το πρωινό μπάνιο και η παρουσία της αυτόματα μας έφτιαχνε τη διάθεση.
Ποτέ δεν της είπαμε πως είχε θεωρηθεί 'αναχωρήσασα'- θα ήταν μάλλον άκομψο. Το κρατήσαμε για μας, ως μια υπόμνηση ελπίδας, μια υπενθύμιση ότι τα πράγματα συχνά δεν είναι τόσο τραγικά όσο φαίνονται.

Πριν ένα μήνα τη χάσαμε πάλι. Άκουσα πως πήγε να μείνει με συγγενείς στη Σπάρτη. Δεν ανησυχώ.

Για κάποιο λόγο, είμαι απόλυτα σίγουρη πως θα την ξαναδούμε το επόμενο καλοκαίρι! 




.