Το σκυλάκι

Σεργιανούσε στη μικρή μας πόλη μ' ένα ραβδί κι ένα σκυλί. Η κυρα-Διαμάντω με τον αυστηρό της κότσο, κοντόχοντρη κι απότομη , με το ραβδί στο ένα χέρι και το σκυλί στο άλλο.


Μπήκαν όλοι μαζί , ένα απόγευμα εφημερίας και πλησίασαν μεγαλόπρεπα στον πάγκο.
-Γεια, είπε ξερά.
-Καλησπέρα, είπα ήρεμα. Παρακαλώ , θα δέσετε το σκυλάκι έξω στην μπάρα?
-Γιατί? ξεφύσηξε. Απαγορεύεται?
-Λυπάμαι , είναι ο κανονισμός, είπα ευγενικά.
-Το σκυλί μου είναι πιο καθαρό από πολλούς ανθρώπους που μπαίνουν εδώ μέσα, άστραψε η κυρα-Διαμάντω.

-Είμαι σίγουρη, ωστόσο επειδή έρχονται και μικρά παιδάκια, δέστε το λιγάκι έξω, σας παρακαλώ (και θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια με την αλλεργία στο τρίχωμα των σκύλων, που μου προκαλούσε καθε τόσο ''κριθαράκι'' στα μάτια και μεγάλη ταλαιπωρία )
-Ε, αφού μας πετάς έξω, φεύγω και δε θα ξαναπατήσω! Πάμε Φρίξο! και γύρισε θυμωμένη προς την έξοδο, σέρνοντας το καφέ σκυλάκι και χτύπωντας με δύναμη το ραβδί στα πλακάκια.


Ξανάρθε μετά από τρεις εβδομάδες, πάλι σε εφημερία, κουτσαίνοντας, με το ραβδί ανά χείρας αλλά χωρίς σκυλί.
''Καλύτερα, σκέφτηκα, έχει και κόσμο απόψε, να μην έχουμε μελοδράματα πάλι..''

-Καλησπέρα σας, τη χαιρέτησα.
-Μια παυσίπονη ένεση Voltaren να μου κάνεις, είπε απότομα, πετώντας την συνταγή στον πάγκο.
''Ωχ, πονάει, άντε να τη στείλω τώρα Κέντρο Υγείας για την ένεση..''
-Καλά, περάστε πίσω στο εργαστήριο να την κάνουμε .

Προχώρησε κούτσα κούτσα, αφήνοντας αρκετά 'αχ' και 'βαχ'- το πόδι την είχε ταράξει .
Σκέφτηκα να της πιάσω κουβέντα για να την απασχολήσω και να μην την πονέσει η βελόνα.
-Για πείτε μου, τι κάνει το σκυλάκι σας? και χραπ! της κοπανάω κοφτά τη σύριγγα.
-ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΧΧΧ!!!! μια κραυγή συντάραξε το φαρμακείο και τα φυλλοκάρδια μου και η κυρα-Διαμάντω ξέσπασε σε λυγμούς. Πάγωσα, με έλουσε κρύος ιδρώτας.
Η βοηθός μου έντρομη άνοιξε την πόρτα και με την άκρη του ματιού έπιασα δύο πελάτες θορυβημένους να κοιτάζουν προς τα μέσα.
''Μα τι στο καλό, την πόνεσα τόσο? Μπας και χτύπησα κανα νεύρο, είναι δυνατόν?''
-Τι συμβαίνει κυρα-Διαμάντω μου? ρώτησα με φωνή που αγωνιζόταν να ακουστεί σταθερή .
-ΨΟ-ΦΗ-ΣΕΕΕ!...Γιατί μου το θύμισεες? Μπου-χου-χου... και δος του αναφυλλητά!..

Η βοηθός έκλεισε γρήγορα την πόρτα ξεροβήχοντας , κρύβοντας ένα γελάκι.
-Όλα καλά, την άκουσα να καθησυχάζει τους πελάτες.

Χτύπησα φιλικά στην πλάτη την κυρα-Διαμάντω.
-Ελάτε, ελάτε τώρα, είμαστε έτοιμοι..
''και εσύ πίεσή μου, σκέφτηκα, που έχεις σκαρφαλώσει στο 16, κατέβα στο φυσιολογικό σου 10..''


Μετά από λίγες μέρες, καθώς οδηγούσα, είδα την κυρα-Διαμάντω να περπατά στο πεζοδρόμιο με το ραβδί της, σέρνοντας ξοπίσω της ένα καινούριο , άσπρο κουτάβι.


Χαμογέλασα μακάρια. Ευτυχώς για όλους,  ουδείς αναντικατάστατος!...